Winnice na sprzedaż na Sardynii

HISTORIA

Sardynia ze stolicą w Cagliari jest drugą co do wielkości wyspą na Morzu Śródziemnym po Sycylii. Geologicznie jest najstarszą częścią Włoch i kiedyś była połączona z lądem. Podzielona jest na cztery prowincje: Sassari na północnym zachodzie, Oristano na zachodzie, Cagliari na południu i Nuoro na wschodzie.

Ponad 3000 lat temu prehistoryczni Sardyńczycy przyciągnęli ogromne kamienie do swoich miejsc zamieszkania, obrobili je prymitywnymi narzędziami i ułożyli je jeden na drugim, tworząc słynne kamienne wieże z epoki brązu, które można znaleźć na wyspie. Te „Nuraghi” są symbolem Sardynii, a także dały nazwę rodzimej odmianie winogron Nuragus. Już w IX wieku p.n.e. Sardyńczycy praktykowali rolnictwo. p.n.e., Sardyńczycy uprawiali winorośl, ucząc się tej sztuki od Fenicjan. 

Arystoteles opowiada, jak Kartagińczycy zniszczyli wszystkie winorośle na Sardynii z powodów handlowych. Pierwszy akt wskrzeszenia winnicy pochodzi z X wieku i jest związany z mnichami. W 1297 roku Jakub II Aragoński został królem wyspy za zgodą papieża Bonifacego VIII, który dał mu prawo do bycia królem Sardynii, aby rozstrzygnąć spór między dynastiami Angevin i Aragonese o tron Sycylii. 

Pod wpływem Kartagińczyków, Rzymian, Wandalów, Bizantyjczyków, muzułmanów, Hiszpanów, Pizańczyków i Genueńczyków powstało zróżnicowane spektrum uprawy winorośli. W szczególności Hiszpanie przywieźli wiele odmian z Hiszpanii, począwszy od XIII wieku. W przeszłości produkowano wina o wysokiej zawartości alkoholu oraz słodkie likiery i wzmocnione wina deserowe podobne do Sherry i Port. Nawet dziś stanowią one ważną produkcję.

Podczas panowania Aragończyków uprawa winorośli była stała:

Statut z Sassari (1316) zezwalał obywatelom na handel winem na wyspie. Kodeks Agrarny Mariano IV (1346-1376). Statut Logu Eleanory d'Arborea (1392). Właściciele byli zobowiązani do ogrodzenia swoich winnic i ułatwienia opieki nad nimi, a także do pozyskania pod uprawę winorośli wszystkich ziem, na których nie posadzono żadnej innej winnicy. Wyeliminowanie wszystkich obszarów, na których winnice nie mogły być uprawiane.

Dominacja Aragończyków była odpowiedzialna między innymi za wprowadzenie różnych innowacji w technologii rolniczej, takich jak systemy szkolenia winorośli i przycinanie kielichów, które są nadal w użyciu. Pod panowaniem hiszpańskim Sardynia zyskała nowe rynki zbytu wina, takie jak Flandria i Anglia. Hiszpanie, na mocy traktatu londyńskiego w 1718 r. i traktatu haskiego w 1720 r., pozostawili Sardynię Sabaudii w zamian za Sycylię. Od XVIII wieku to Piemontczycy byli odpowiedzialni za rozwój rolnictwa na Sardynii i handel jej winami.

RODZAJE WINOGRON

Najważniejsze odmiany białego wina to Chardonnay, Malvasia di Sardegna (Malvasia di Lipari), Moscato Bianco (Muscat Blanc), Nasco, Nuragus, Nuragus Arrubiu, Nuragus Moscadeddu, Sauvignon Blanc, Semidano, Torbato, Trebbiano Romagnolo, Trebbiano Toscano i Vermentino. 

Główne odmiany czerwonego wina to Bovale Grande lub Bovale di Spagna lub Carignan, Bovale Sardo lub Cagnulari (Graciano), Cabernet Franc, Cabernet Sauvignon, Cannonau (Garnacha tinta), Carcajolo nero (Parraleta), Carmenère, Girò, Merlot, Monica, Niedda Mannu (Pascale) i Sangiovese. 

Między XIII a XVIII wiekiem, odmiany winorośli wprowadzone na Sardynię z Półwyspu Iberyjskiego to:

Cannonau: Czerwony Grenache, który obecnie stanowi 20% winnic na Sardynii i produkuje najważniejsze wina na wyspie. Występuje w apelacji Cannonau di Sardegna i produkuje czerwone, młode i dojrzałe wina, wytrawne wina likierowe i naturalne słodkie wina likierowe. Granitowe gleby, wiatr Mistral i klimat wyspy dają wyjątkowe wina Cannonau, jego oryginalne i historyczne ziemie to Ogliastra i Barbagia. 

Carignano: Carignan stanowi 10% winnic Sardynii. Występuje w nazwie Carignano del Sulcis i produkuje wina czerwone, różowe lub passito (raisined, w zakładzie, a następnie w piwnicy). Jest również nazywany hiszpańskim winogronem. 

Bovale: zwany także bovale sarda, bovale di Spagna, bovale grande, muristellu (monastrell), nièddera, nieddu mandroni („leniwy czarny”) jako znak pogardy, jest obecnie międzynarodową gwiazdą enologiczną. Jest zarejestrowany w apelacji Campo di Terralba, produkowane wina to starzone czerwienie. Bovale jest zwykle odmianą uzupełniającą w wielu winach. Jest to bobal manchego-lewantyński. Ciekawe jest jednak to, że czasami mylony jest z Monastrell. 

Monica: tak naprawdę nie znamy jego tożsamości, wiemy tylko, że został wprowadzony w czasie, do którego się odnosimy. Istnieje w dwóch nazwach pochodzenia jako główna odmiana: Monica di Cagliari, gdzie produkowane są słodkie i wytrawne wina, naturalne słodkie wina likierowe i wytrawne wina likierowe (te dwa ostatnie z minimum dziewięcioma miesiącami w drewnie) oraz Monica di Sardegna, wina czerwone i musujące. Zajmuje 10% winnic Sardynii.

Girò: wiadomo, że wylądował na Sardynii w 1500 roku. Występuje w apelacji Giró di Cagliari, produkowane wina to naturalne wina słodkie i wytrawne oraz likierowe dojrzewające przez minimum 9 miesięcy w przypadku wina crianza i 2 lata w przypadku wina reserve.

Torbato: wprowadzone w 1500 roku w rejonie Alghero. Jego pochodzenie i hiszpański odpowiednik, jeśli istnieje, są nieznane. Produkuje białe wina wytrawne.

Vernaccia di Oristano: jeden z różnych rodzajów Vernaccia, nie spokrewnionych ze sobą. Przybyła na Sardynię w XIV wieku i jest odpowiedzialna za wina wzmacniane pod wpływem sherry. Występuje w winach pod nazwą Vernaccia di Oristano (aby być „superiore”, musi dojrzewać przez trzy lata i cztery, jeśli jest „riserva”; potrzebuje dwóch lat, jeśli jest słodkim lub wytrawnym likierem).

W najbardziej wysuniętym na zachód obszarze znajduje się apelacja Mandrosilai, która stanowi kompendium sardyńskich odmian winorośli bovale, cannonau i monica. Wina są starzonymi czerwonymi i różowymi. 

Odmiany winogron pochodzące z Półwyspu Iberyjskiego są zatem odpowiedzialne za większość wysokiej jakości czerwonych win produkowanych obecnie na Sardynii; oczywiście nie zapominając o lokalnych odmianach białych winogron, takich jak Vermentino (80 procent włoskiej ziemi uprawianej z Vermentino znajduje się na Sardynii), Nasco lub innych o doskonałej identyfikacji, takich jak sardyńska Malvasia, Malvasia di Bosa na bazaltowych glebach regionu uprawy winorośli Planargia.

WINA I WINIARNIE

Winnice, zwłaszcza na równinach, są nadal uprawiane w tradycyjnym stylu Albarello (Gobelet). Produkcja jest w dużej mierze zdominowana przez kilka dużych spółdzielni winiarskich (Cantina Sociale). Największą firmą zajmującą się marketingiem wina jest Sella & Mosca.

Główne winiarnie produkujące wina z tych odmian winogron to Bodegas Argiolas, z pewnością najlepsza na wyspie, z winami głównie z Cannonau, z niewielkim dodatkiem carignano i innych odmian winogron, produkująca również wina z ponad 50% bovale sardo i Monica de Sardegna z 90% Casta Monica, Cantina Sociale Santadi, ze stuletnimi winoroślami carignano, Bodega Capichera, z pojedynczą odmianą carignano, Atilio Contini jest najbardziej reprezentatywnym producentem Vernaccia di Oristano, Bodega Meloni, z winami casta girò.